Niedaleko nas jest niesamowite miejsce, naznaczone bogatą historią, gdzie wciąż czuć ducha czasu i nieokreśloną nostalgię. Wiosenna zieleń podkreśla piękno terenu, odsłania bardziej taflę jeziora. Szukaliśmy pozostałości dworu Sudawskie, całkowicie już skrytego wśród plątaniny krzewów i drzew. Odnaleźliśmy resztki omszałych kolumn, części posadzki podłogi i nawet fragment kutego zdobienia ganku. Na fundamentach dworu ponownie odczytywaliśmy historię dworu z książki Andrzeja Jaśkiewicza "Dzieje Wiżajn". Jezioro, przestrzeń alei parkowych i stary sad zapraszają do spacerów i proszą o powrót. Wrócimy tam. Piękny opis tych stron znajduje się w blogu Suwalskie pogaduchy "Komu żal Sudawskich?"

Sudawskie to jezioro, wieś i góry. Leżą nieopodal Wiżajn, dotykają do granicy z Litwą w zakolu północno -wschodnim Polski, można by rzec w jej zakamarku. To teren wyniesiony ponad 220 m. n.p.m., przenika tędy asfaltowa już droga, która prowadzi na litewskie, kalwaryjskie bezkresy. Wieś niewielka, a jednak zaznaczona jako skarb Suwalszczyzny. Niewątpliwie skarbem jest, tylko ciągle o nim zbyt wiele nie wiemy. Smutne to. Góra Gulberek jako grodzisko jaćwieskie nie doczekała się badań archeologicznych, mogiła Świdy, często mylnie nazywana Szweda mogiłą, w terenie jest nawet nie oznakowana, a po dworze Rekoszów i parku podworskim z każdym rokiem zostaje coraz mniej. Jeśli tak dba się o skarby, to za kilkanaście lat pozostaną tyko zapiski na mapie. Smutne. Żyją tu ludzie, którzy pamiętają wiele historii związanych z ostatnimi właścicielami dworu, opowiadają o nich i różnych dworskich obyczajach, potrafią poprowadzić po chaszczach tak, że da się jeszcze wypatrzeć pozostałości po alei wiodącej wzdłuż sadu i jeziora Sudawskie. Dokoła zarośla i gęstwina splątanych krzewów, gąszcz chwastów zasłania zwalony portyk i tylko wtajemniczeni wypatrzą resztki kolumn przy ganku, a na salonach rosną już samosiejki. Smutno... Zarosły już fundamenty dworu, budynków folwarcznych, serowarni i piwnic. Z okazałego sadu niewiele pozostało, za sprawą nowych zasadzeń (chyba przez nadleśnictwo), stare jabłonie płaczą... Smutno... A gdyby tak... ożywić wspomnienia historii dzisiaj spisać kartę ocalić Rekoszów mienie dziedzictwo ich jest tego warte. A gdyby tak... pokłonić się wierzbom i orzechom, odszukać w toni ducha Sudawy przypatrzeć się Stefana grzechom rozsupłać dzieje bez obawy. A gdyby tak...